ကိုငါးေၾကာ္ငယ္စဥ္က အဂၤလိပ္စာေလ့လာဖို႔ အင္မတန္ခံုမင္ပါတယ္။
အေတာ္အတန္လည္း တိုးတက္ခဲ့တယ္ လို႔ဆိုရပါမယ္။
တျခားသူေတြနဲ႔ ယွဥ္ေျပာရရင္ ေက်ာင္းေနဖက္ ငေပတို႔၊ငေတ တို႔ထက္အရမ္းသာတယ္ေျပာရမွာပဲေလ..။
တေက်ာင္းလံုးမွာေမာ္ၾကည့္နိဳင္သူ ခပ္ရွားရွားပါ....။အရပ္ေၾကာင့္လားေတာ့မသိ...
ဘြတ္ဘက္၊ရႊတ္ရွက္ ဆိုရင္လည္း အင္မတန္ ေျပာတတ္တာကလား။
ဗ်ရိတစ္ အင္းဂလစ္ရွ္ ေျပာမလား၊အမာရိကန္း အင္းဂလစ္ရွ္ ေျပာမလားလာခဲ့။
ဗ်ရိတစ္ ေရာ အမာရိကန္းေရာ မူးခ်ာပါတ္သြားမယ္။
အဲလိုေတာ္ခဲ့တာ.... ႀကြားေနျခင္းမဟုတ္။
ကိုယ့္ကိုလည္း ပညာလာမစမ္းနဲ႔ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ႏွိပ္ကြပ္ပစ္တတ္တာမ်ိဳး..။
“ေဟ့ေရာင္ မင္းဘယ္ေလာက္တတ္သလဲ...ဇာတိဖၹိဳလ္သီးကို အင္းဂလစ္ရွ္လို ေပါင္းျပစမ္း”
ဘယ္သူကယွဥ္နိဳင္မွာလည္း...အဲဒီတုန္းကေျပာပါတယ္။
အခုေတာ့ အရင္လိုမဟုတ္ပါၿပီ..ကိုကိုဒီဘီဆီမွာ သင္တန္းတက္ဖို႔ စာရင္းေပးထားရပါတယ္။
ပညာသင္ေၾကး ပယင္းေရာင္တစ္ပုလင္းဖိုး မရွိလို႔ မတက္ရေသးပါ။
ကဲေတြးၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႔ အင္းဂလစ္ရွ္က အေတာ္ညံ့သြားၿပီကိုး...။
ဘယ္တုန္းကစပါလိမ့္........
ဟုတ္ၿပီ.....မွတ္မိၿပီ...
ဂ်ီတီအိုင္ေရာက္ၿပီးမွ လံုးဝညံ့သြားတာ...
ဆရာ၊ဆရာမေတြ ေၾကာင့္လံုးဝမဟုတ္ပါ။
ကိုယ္တိုင္ကိုက အားေလွ်ာ့သြားျခင္းပါပဲ...။
ကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ႕အစ္မအႀကီၤးဆံုး ႀကီးေတာ္ႀကီးရဲ႕ေမးခြန္းကစတာပါပဲဗ်ိဳ႕။
ႀကီးေတာ္ႀကီးက အင္းဂလစ္ရွ္လိုေမးတာ...။
ကိုငါးေၾကာ္ ကမေျဖနိဳင္ လို႔စိတ္ညစ္သြားတာ။
ႀကီးေတာ္ႀကီးလား...အဲဒီတုန္းက အသက္ ၇၅ႏွစ္ေလာက္ရွိမယ္။
ပညာကေတာ့ ေက်ာင္းေတာင္ေနဖူးပံုမေပၚဘူး။
စာဖတ္တာေတာင္မေတြ႕ဖူးဘူး။
ေမးတာကေလ“ငါ့သားရယ္တဲ့ မင္းက ဂ်ီတီအိုင္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့
အေဒၚႀကီးမသိတာေလး ေမးပါရေစ”တဲ့
ကိုငါးေၾကာ္ကလည္း “ဟုတ္ကဲ့ေမးပါ”ေပါ့...
ဒီေတာ့ ႀကီးေတာ္ႀကီးက “အဲမဲဂိုး..အဝုစၥစ္ ဆိုတာဘာလဲ..လူေလးရယ္”တဲ့
ကိုငါးေၾကာ္ေသခ်ာစဥ္းစားပါတယ္ နဲနဲေတာ့ သဘာဝမက်ဘူးေပါ့...
အဝုစၥစ္ကိုငါသြားေနတယ္ေျပာခ်င္တာလား...
သဒၵါလြဲေနတယ္...မဟုတ္နိဳင္ဘူး....
အသံထြက္ပဲ မွားေနသလား...ျပန္ ေသခ်ာေအာင္ေမးရတယ္...
ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ကၽြန္ေတာ္ မေျဖတတ္ပါဘူးခင္ညာ”ေျပာမွပဲ
ႀကီးေတာ္ႀကီးက “ဘာမွ မဟုတ္ငါဘူးငါ့သားရယ္”တဲ့...
အေဒၚႀကီးတို႔ ငယ္ငယ္က လူရႊင္ေတာ္ေတြ
စကားထာဖြက္တာပါတဲ့...အေျဖက (အိုးမဲခဲ..အဝတ္စုတ္)ပါကြယ္”တဲ့
အဲဒီကစၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုငါးေၾကာ္ အင္းဂလစ္ရွ္စာ အရမ္းညံ့သြားပါေၾကာင္း...
(အိုးမဲခဲ=မီးေသြးခဲ(အိုမည္းခဲ) ဟူလို)
