ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းက အင္မတန္ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့
လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြရွိခဲ့ဖူးတယ္
အဲဒီအထဲက အခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ႏွဳတ္ေဖၚျပသြားပါမယ္။
၂၀၀၁ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁၅ ရက္ေန႔ကစၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးပဲေလ့စ္ဟိုတယ္မွာ တကၠနစ္ရွင္
ရာထူးနဲ႔ Maintenance ျပင္/ထိန္းဌာနမွာ အလုပ္စဝင္ခဲ့ပါတယ္။
ေရာက္စကေတာ့ ဟိုတယ္က ခန္႔ခန္႔ညားညားပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ၿပီး ၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိေတာ့
အားလံုး ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေတြ ျဖစ္ကုန္တာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္မဟုတ္ပါ ျဖစ္သင့္တာျဖစ္တယ္လို႔ပဲထင္ပါ
ေရာက္စက အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္က ထိုင္းလူမ်ိဳး..ခြန္ခ်လတ္(
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ခ်ိဳင္းရတ္လို႔ အသံထြက္မွာပါ...ဒါေပမယ့္သူကိုယ္
ခ်လတ္ဆိုေတာ့လည္း လတ္လိုက္တာေပါ့...။
လူေပ်ာ္ႀကီးပါပဲ...ကိုယ္နဲ႔ ေတာ့ သိပ္ ပဏာမစားပါဘူး။
ကိုယ္ကလည္း ခြသမားဆိုေတာ့ သိပ္ေရာေရာေႏွာေႏွာမေနတတ္တာလည္း
တစ္ခါတစ္ေလ စိုင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းကို ဂစ္တာေခါက္ၿပီး ဟဲခ်င္..ဟဲေနတာ။
တစ္ပုဒ္ပဲ ဆိုတာပါ.."ဟိုတုန္းကမေတြ႔ခဲ့ရင္ ကိုယ္တို႔ဇာတ္လမ္းေလးဟာေလ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မယ္"
ဆိုတာပဲ မွတ္မိတယ္။ အဲဒီနားပဲ ပီပံုရပါတယ္။ျမန္မာစကားကိုေတာ့ ေလ့လာတယ္။
ေတာ္ေတာ္လည္း နားလည္လာတယ္။ နားမလည္ရင္ ေကာင္မေလးေတြဆီမွာသြားေမးတာပဲ။
ဇေလးကလည္းရွိတာကိုး..။ တိုင္းရင္းသားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာ
တရားဝင္လည္းဟုတ္ပံုမရပါဘူး... ထားပါေတာ့ေလ..လူတြင္ပါလို႔ႏြား က်ားကိုက္တယ္ လို႔မွတ္ရမွာပဲ။
သူနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ရယ္စရာေလးေတြမွတ္မိေနတာ ေဖါက္သည္ခ်ရတာေပါ့။
တစ္ရက္ညေနပိုင္း ျပင္ထိန္းခန္း(ထရန္စေဖာ္မာခန္း)
မွာ ေရေႏြးခြက္ေလးေတြတင္ေသာက္ ေနၾကပါတယ္။ ခြက္ကေတာ့ ရရာ ဖန္ခြက္ေပါ့။
သူကရုတ္တရက္ဝင္လာတယ္။ မင္းတို႔ ဝီစကီေသာက္ေနတာလားေမးတယ္။
ေျဖတဲ့သူက ေရေႏြးေသာက္ေနတာလို႔ ျမန္မာလိုေျဖလိုက္တယ္။
သူၾကားတာက ယဥ္ေထြးေသာက္ေနတာလို႕ ၾကားတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ကိုယဥ္ေထြးကို ေခၚႀကိမ္းတာေပါ့။ ကိုယဥ္ေထြးက ရွမ္းဆိုေတာ့ အဘိုးႀကီးက
ယိုးဒယားလို ေဟာက္တာေပါ့။ ဟိုကလည္း အရက္မွမေသာက္တဲ့သူ။
စိတ္ကလည္းဆတ္ေတာ့ ျပန္ေျပာတာေပါ့။ ဘယ္သူေျပာလည္းဆိုေတာ့ ေျဖတဲ့သူကို ညႊန္းလိုက္ေတာ့။
ေျဖတဲ့သူကို စိတ္ဆိုးတႀကီးေျပာတာေပါ့.. ေျဖတဲ့သူကလည္း သူမေျပာပါဘူးျငင္းတာေပါ့။
ေနာက္မွ သေဘာေပါက္ၿပီး ရယ္လိုက္ၾကတာ..။
ျမန္မာစကားက သင္ယူရတာခက္ပါတယ္..ဘန္းစကားမ်ား
တစ္ေန႔ အဘိုးႀကီးနဲ႔ Welder နဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ျငင္းေနတာ။
ၾကာေတာ့ Welder က ညစ္လာၿပီး...ျမန္မာလို "အဘိုးႀကီးက ..ေဂါက္ေနၿပီ"လို႔ ေျပာလိုက္တာ။
အဘိုးႀကီးက မသိမသာေလး လစ္ထြက္လာၿပီး၊ Reception မွာသြားေမးတယ္။
အဘိုးႀကီးဆိုတာဘာလဲ၊ ေဂါက္တယ္ဆိုတာဘာလဲေပါ့။ ေကာင္မေလးေတြက အဘိုးႀကီးဆိုတာ Old man၊
ေဂါက္တယ္ဆိုတာ Crazy ဆိုၿပီး ရွင္းျပတာေပါ့..။ အဘိုးႀကီးခ်က္ခ်င္းျပန္လာတယ္။
Welder ကို "You ... I မေဂါက္ဖူး...။ You ေဂါက္တာ..You ေဂါက္တာ" ဆိုၿပီး ျမန္မာလို
တစ္ဝက္၊ အဂၤလိပ္လိုတစ္ဝက္ ျပန္ရန္ေတြ႕သတဲ့.. Welderသမားက
ေနာက္ေန႕မွအားလံုးကို ေျပာရင္းရယ္လိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ အာဃာတ မထားရွာဘူး။
ျမန္မာစကားမွာ အ၊အာ၊အား-အို႔၊အို၊အိုး ဆိုတဲ့ အသံထြက္ကို သူတို႔ အသံထြက္ရခက္ပံုရပါတယ္။
တစ္ေန႔ Function ပြဲအႀကီးတစ္ခုအတြက္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ အင္ဂ်င္နီယာဌာနက အသံပိုင္း၊မီးပိုင္း၊အထူးျပဳလု
ေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။ ဧည့္ခံပြဲအတြက္ လာျပင္ဆင္တဲ့ ဧည့္သည္ဘက္က ပရိတ္သတ္ကလည္း မနည္းဘူးေပါ့။
တာဝန္က်အင္ဂ်င္နီယာက တကၠနက္ရွင္ကို ပစၥည္းတစ္ခုယူခိုင္းလိုက္တယ္။ ယူမယ့္လူက ထြက္သြားမွ ယိုးဒယားႀကီးက မလိုေတာ့ေၾကာင္း
လွမ္းေျပာတယ္။ ဟိုကမၾကားေတာ့ ဆက္သြားတယ္။သူက အသံပိုင္းက မိုက္ကရိုဖုန္းယူၿပီး ျမန္မာလို ထေအာ္တယ္။
"မလိုဘူး၊ မလိုဘူး"ေပါ့။ ခက္တာက အသံထြက္မွာ ဝစၥႏွစ္လံုးေပါက္သံက ပါေနေတာ့ အကုန္ဝိုင္းရယ္ၾကတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္အဲဒီမွာအလုပ္လုပ္တုန္း
သူက လည္း ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္း အေတာ္ေျပာတာ။ သူနဲ႔ တဲြဖက္ ကိုလွေရႊကလည္း လွ်ပ္စစ္နဲ႔ ေလေအးစက္ အဓိကကိုင္တယ္။
တျခားစက္ေတြလည္း ျပင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ ဦးထြန္းျမင့္ကေျပာတယ္"ေဟ့ေကာင္
လွေရႊက စက္ျပင္တာ သာမင္ေညာင္ည မဟုတ္ဘူး။ အေရာင္၊အဆင္း၊အသံ၊အနံ႔၊အရသာနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္ကြ"တဲ့
အဲေတာ့ ေဘးကေလွာ္ေပးရတာေပါ့။ 'ဟာ..ဟုတ္လားဦးေလး၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္"ေပါ့။
အဲဒီေတာ့မွ"မင္းတို႔ေစာင့္ၾကည့္
အူတက္လာတာျမင္ရင္ျမင္ရမယ္။ ဖုန္း၊ဒိုင္းလို႔ အသံၾကားရင္ၾကားရမယ္။ ေညွာ္နံ႔ေလးျဖစ္ျဖစ္ နံရတယ္ကြ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့
သူျပင္ေပးလိုက္တဲ့စက္ စမ္းဖို႔၊ ေပါင္မုန္႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကက္အူေခ်ာင္းျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ရေအာင္ယူလာေတာ့ အရသာပါျပည့္စံုသကြ"တဲ့။
ကိုလွေရႊကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးပါပဲ"ဟာဗ်ာဦးေလးကလဲ"
ေနာက္တစ္ေယာက္က ဦးတင္ေငြတဲ့ Audio အပိုင္းကို ကိုင္ရတယ္။
အထူးသျဖင့္ မဂၤလာေဟာ(Mingalar Hall) မွာ ညဖက္ Culture Show အစီအစဥ္ကို အသံပိုင္း၊ မီးပိုင္း ကိုင္ရတာပါ။
သူမလာတဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳသလို သြားကိုင္ေပးရတာပါပဲ။ အဲဒီပြဲက ဇာတ္မင္းသားႀကီး ဦးဖိုးစိန္သမီ
ေဒၚေအမီျမင့္ျမင့္စိန္ ဦးစီးတာပါ။ ကန္ထရိုက္ထင္တာပဲ။ အဲဒီတုန္းက သီးေလးသီးထဲက ပန္းသီးေတာင္ ရာမာယဏ
မွာဒႆဂီရိ ဘီလူးအၿမဲကလို႔ ဘီလူးလို႔ အမည္ေျပာင္ေပးထားေသးတာ။ ပြဲသိမ္းရင္ ေဒၚေအမီက မန္းေတာင္ရိပ္ခိုေတာ့တာပဲ။
ေဒၚေအမီမရွိရင္ ပန္းသီးက ဆိုရတယ္။ ဝင္းဦးအသံကို ဟန္လုပ္ဆိုလြန္းေတာ့ နားေထာင္ရခက္တယ္။
ထားပါေတာ့ ဦးတင္ေငြက အသက္ ၅၅ ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ စကားေျပာရင္ အနည္းငယ္ ျမင့္ျမင့္ေလးေျပာတတ္တယ္။
ေလတပ္က ထြက္လာတယ္လို႔ေျပာတာပဲေလ။ ဟိုတယ္မွာက တစ္ေန႔ကို ထမင္းတစ္ႏွပ္ေကၽြးပါတယ္။
ဂ်ဴတီက ရွည္ရင္ ႏွစ္နပ္ေပါ့။ ထမင္းဟင္းကေတာ့ အေတာ္ညံ့ပါတယ္။ တီလာပီးယားငါးေၾကာ္လက္တစ္ဝါးေကာ
ႏွစ္ပိုင္း ပိုင္းၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ပိုင္း၊ပဲဝါေလးဟင္းခ်
ျဖစ္ၿပီးေရာေကၽြးတဲ့ပံုပါပဲ။ သူေဌးအာေဘာ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ေတြ႔ဖူးသမွ် သူေဌးထဲမွာ အညံ့ဆံုးပါပဲ။ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ေနာက္ႀကံဳမွဖြတာ
တခါက ညေနပိုင္း Mess မွာ ထမင္းစားၾကေတာ့ သူကမီးဖိုခန္းထဲကို ဝင္သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆီပုံးႀကီး ယူၿပီး ထမင္းထဲ ေလာင္းထည့္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္းေျပာေသးတယ္ "ဦးေလးတို႔က ဟင္းမေကာင္းရင္ အနည္းဆံုး
ဆီေလး ဆမ္းစားရမွကြ"တဲ့ ။ သူက ဟိုတယ္က ဒါရိုက္တာႀကီးလူဆိုေတာ့ ပိုင္တာကိုး...ေျပာအားရွိတာေပါ့
အျမွဳပ္ေတြထြက္လာတယ္။ သူလည္းနဲ
ဆီပံုးနဲ႔ ပန္းကန္ေဆး ဆပ္ျပာအဆီပံုးကို မွားၿပီး တြယ္လာတာေလ။ က်န္တဲ့လူေတြ ရယ္လိုက္ၾကတာ။
(ဆက္ပါအံုးမည္)
No comments:
Post a Comment