ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာနိဗၺာန္ဘံု

ကိုငါးေၾကာ္ ေမြးရပ္ေျမကိုမေရာက္တာၾကာခဲ့ၿပီ...
ကိုင္းဘယ္ႏွ ႏွစ္ေလာက္ရွိပလဲ...သံုးႏွစ္လားထင္ပါ့..
ေရာက္လည္းအရင္ကလိုမေပ်ာ္ေတာ့ၿပီ...
ရန္ကုန္မွာေရာက္ေနေတာ့လည္း တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါေလာက္သာျပန္နိဳင္ခဲ့တာ..
အခုမ်ားေတာ့ပိုဆိုးေပါ့...
စိတ္သာေရာက္..လူမေရာက္ေတာ့ၿပီ...
ငယ္ငယ္ကလို မလြတ္လပ္ေတာ့ၿပီ..
၉ႏွစ္သား၊၁၀ႏွစ္သားကလို မေပ်ာ္ပါးနိဳင္ေတာ့...
အပူအပင္ ကင္းမဲ့စြာေနလို႔မရေတာ့ၿပီ..
ဘုရားပြဲေတာ္ရွိလို႔ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ ဘာကိုေပ်ာ္မွန္း မသိေတာ့...
ဘႀကီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားလုပ္ခဲ့တာ ကိုေတာ့မေမ့နိဳင္ေသး..
အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားဝိုင္းမွာ စားခဲ့ရေသာက္ခဲ့ရတာသည္ အခုလဲမရနိဳင္..
ဟင္းေပါင္းကို အလယ္တည္ၿပီး.. င႐ုပ္သီးေၾကာ္(ငပိေၾကာ္)၊သရက္ခ်ဥ္သုပ္၊အသားကပါခဲသည္..ဒါေပမယ့္ငယ္တုန္းဆိုေတာ့ စားလို႔ဝင္သည္....ဗိုက္အင့္ေနေအာင္ စားခဲ့သည္..ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္းဆိုတာဟုတ္ေလာက္သည္...ဘုန္းႀကီးဆြမ္းဟင္းဂ်ဳပ္ဆိုတာကလည္း တစ္ပါးစာေတာင္အနိဳင္နိဳင္...အသားဟင္းဆြမ္းခြက္က ေက်ာင္းထိုင္ႀကီးစားပြဲပို႔ရတာေလ..
ေက်ာင္းမွာက ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္၊ခန္းေနဦးပဥၨင္း(လက္ေထာက္ေက်ာင္းထိုင္)၊ကိုရင္ႀကီးႏွစ္ပါး..
ကိုရင္(အသက္ ၂၀ မျပည့္ေသးေသာ)နဲ႔ကိုရင္ေလးမ်ား၊ေက်ာင္းသားမ်ားေပါ့
ကိုရင္ႀကီးႏွစ္ပါး ဆိုတာကရွင္းျပဖို႔လိုလာၿပီ..
အမွန္ေတာ့ အသက္အရြယ္ႀကီးလာၿပီးပဥၨင္းတက္ရန္မျဖစ္နိဳင္ေသာ ကိုရင္ႏွစ္ပါး..
ဦးရင္ႀကီးေတြဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္...အသက္က၄၀ ..၄၅ ေလာက္ေတြကိုး..
တစ္ပါးကဦးသီလဝါတဲ့..ဆရာေတာ္ႀကီးညီအရင္းတဲ့..ဗလြတ္ရႊတ္တြရယ္...
ဂီလာနပါဘုရားလို႔ဆိုလိုက္ရင္ ထေရ(ထန္းရည္)ေသာက္လို႔ရတယ္လို႔ ဆိုတတ္သူ..
က်န္တာေတာ့ တကယ္ေသာက္မေသာက္မသိ...
ပါးစပ္ထဲကြမ္းအၿမဲဝါးေနလို႔အနံ႔ေတာ့မရဘူးေလ...
တရားစာမဖတ္ထာ မက်င့္တာလြဲလို႔ မေကာင္းတာဘာမွမလုပ္...
ေနာက္တစ္ပါးက ကိုရင္ႀကီးဦးသာခ်ီ..ကိုရင္ဘြဲ႔ေတာင္မမွတ္မိေခ်....သူကိုယ္တိုင္ကိုမွတ္မိပံုမရ...ေနေလာင္ထားတဲ့အသားကခပ္ညိဳညိဳ..အရပ္ပုပ်တ္ပ်တ္..စကားကနည္းနည္း...မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခပ္ပုတ္ခပ္နဲ႔ဣေျႏၵသမၸါတၱိက ခပ္ေကာင္းေကာင္းရယ္။
ဆြမ္းခံၾကြရင္ ေရွ႕သံုးေတာင္ပဲၾကည့္တယ္..ဘယ္သူဆီက နည္းနာနိႆယ ခံသလည္းမသိ...အင္မတန္ၾကည္ညိဳဖို႔ေကာင္းတာကိုး...ညဖက္ဗိုက္အတန္ဆာတတ္တာေလးပဲေျပာဖို႔ရွိတယ္..ဘယ္ကိုရင္ေလးေတြ ဧဝံေမသုတံ...သုတံ..သူတို႔နဲ႔မဆိုင္
ဤသည့္စားဖြယ္..အမယ္မယ္ကို...ဆိုခ်င္သေလာက္ဆို သူတို႔က ဆိုရန္မလို
သဒၵါကိုးေခါက္စာၿပိဳးေျပာက္ ဆိုတာ ပထမႀကီးေျဖခ်င္တဲ့ ကိုရင္ေတြအတြက္ပဲ
သို႔ေပမင့္သဃၤန္းစည္းထားေတာ့ ကိုရင္ပဲေလ..မသိရင္ ဦးဇင္းေပါ့
ခက္တာက..တခါတေလမွာ အထင္မွတ္မွားတာမ်ိဳးေပါ့
ဦးသာခ်ီက ဆြမ္းခံၾကြရင္ ေဘးဘီဝဲယာမၾကည့္ေတာ့ အခ်ိဳ႕ကၾကည္ညိဳသည္။
နာမည္ႀကီးဆရာဝန္ႀကီးတစ္ဦးကပါ အရမ္းၾကည္ညိဳသည္...ဆြမ္းအၿမဲလွဴသည္..တရားထူးရေနသည္ေတာင္ထင္သတဲ့..
တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးက ဦးသာခ်ီကိုဆြမ္းကပ္သည္..
ဦးသာခ်ီ ေအးေအးလူလူဆြမ္းဘုန္းေပးသည္..
ဆြမ္းကပ္အၿပီး..ျပႆနာကစေတာ့သည္...
ဆရာဝန္ႀကီးက ဆရာေတာ္ ဆြမ္းတရားေလးခ်ီးျမွင့္ပါဘုရားတဲ့
ဦးသာခ်ီ အခက္ေတြ႔ၿပီ...သူဆြမ္းတရားမေဟာတတ္..ငါးပါးသီလပင္မေပးတတ္..ခက္ကေရာ...ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြက်လာသည္...
အလိုလိုေနရင္းဖုတ္ခနဲ ေမ့သြားသည္ဆရာဝန္ႀကီး နားၾကပ္နဲ႔စမ္းသည္..
ႏွလံုးခုန္ႏွဳန္းနဲနဲျမန္သည္မွအပ အကုန္ေကာင္းသည္။
နာမည္ႀကီးဆရာဝန္ႀကီးလက္ေျမွာက္လိုက္သည္..
စိုးရိမ္စရာမရွိသည့္အတြက္ ကားျဖင့္ေက်ာင္းျပန္ပို႔ေပးသည္။
ေက်ာင္းေရာက္မွပဲ ဦးသာခ်ီ မ်က္လံုးေမွးေမွးေလးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့သည္။
ေနာက္ပိုင္း အဲဒီရပ္ကြက္ကို ဦးသာခ်ီ ဆြမ္းခံမထြက္ေတာ့....
ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အနီးအနား အေၾကာင္းသိေတြ ရယ္လိုက္ရတာတအံုးအံုး..
အခုေတာ့ ဦးသာခ်ီလည္း အိမ္ေထာင္က်သြားလို႔ အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ၿပီ..
ကိုငါးေၾကာ္လည္း ပါဠိဘာသာအေတာ္ကၽြမ္းလာခဲ့သည္။(ပရိတ္ႀကီး၁၁ သုတ္အလြတ္မရတာမေျပာလို)ဘာေျပာေျပာေပ်ာ္ဖို႔အင္မတန္ေကာင္းခဲ့တာကလား.......။

ဦးဘဂ်မ္း (ဦးေဖ်ာက္ဆိပ္၏ လက္ေတြ႕သမားဗ်)

ဦးဘဂ်မ္း (ရေသ့ႀကီးဦးေဖ်ာက္ဆိပ္၏ သတၱိရွိရင္လွဴၾကေလ)

ဦးဘဂ်မ္း (ဦးေဖ်ာက္ဆိပ္၏ ေတာ္ပါေတာ့ ကိုေတာ္လွန္တို႔)

ေအးေအးေနခ်င္တဲ့အေကာင္ကိုး