ေႏြဦးရဲ့အစ ေန႔ရက္ေတြ ဆိုေပမယ့္ အေတာ္ပူတာကလား...။
ေရနံေခ်ာင္းေႏြရဲ့ ေမလလယ္ ဆိုတာ ငရဲျပည္ကို စိန္ေခၚတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္
အရမ္းလြန္ကဲသြားမလားပဲ..။
အပူခ်ိန္ ၄၁ ဒီကရီ စင္တီဂရိတ္ဆိုတာ နဲနဲေနာေနာအပူခ်ိန္မဟုတ္ဘူးေနာ။
အပူခ်ိန္ ၄၁ ဒီကရီ စင္တီဂရိတ္ဆိုတာ နဲနဲေနာေနာအပူခ်ိန္မဟုတ္ဘူးေနာ။
ေမလ၂၂ရက္ ကေန ၂၆ ရက္ဝန္းက်င္က ေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရပ္ေဒသနဲ႔ အနီးဆံုးထင္ပါ့။
မနက္ ၁၁နာရီပဲရွိေသးတာ ေရကလည္းဆာလိုက္သမွ ေရအိုးကို ဖက္ထားခ်င္ေရာ..။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ လက္သမားဆရာကေတာ့ ေျပာထားတာပဲေလ " လူပ်င္းရင္ ေရေသာက္၊ ႏြားပ်င္းရင္ ေသးေပါက္"တဲ့။
ေရခဏခဏ ေသာက္ေနတာဟာ အခ်ိန္ျဖဳန္းနည္း တစ္မ်ိဳးပဲေလ။
အလုပ္က ျမန္ျမန္ၿပီးဖို႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ရတာပဲေလ။
ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေႏြေက်ာင္းအားရက္မွာ အိမ္စားရိတ္ဖူလံုဖို႔အတြက္ အလုပ္လုပ္ရတာ တယ္မလြယ္ဘူး။
ေစာေစာကပဲဲ ေမ့ၿပီးခါးေထာက္ေနမိတာကို ေခါင္းေဆာင္အရီးက ေထ့တာခံလိုက္ရေသးတယ္.."ေအာင္မာ
ခါးေထာက္ေနရေအာင္ အင္ဂ်င္နီယာလားကြ" တဲ့။
အရီးဆိုတာက ဦးေလး လို႔ ေခၚတာပါ... ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနဲ႔ ေရနံေခ်ာင္းဝန္းက်င္မွာ ေခၚေလ့ေခၚထရွိပါေသးတယ္။
တစ္ေန႔ ရွစ္က်ပ္ရဖို႔ အလုပ္လုပ္ရတာေလ..။ လက္တိုလက္ေတာင္းအဆင့္ေပါ့.။
လက္သမားအေခၚဆိုရင္ေတာ့ အိမ္တိုသမားေပါ့။
စဝင္ဝင္ခ်င္းအလုပ္သမားကို ေရြေဘာ္အိမ္ အတို ပဲ ထိုးခိုင္းရတယ္ေလ။
ေရြေဘာ္အိမ္အတိုဆိုေပမယ့္ မထိုးတတ္ရင္၊ အက်င့္မရွိရင္လက္နာခ်က္ကေတာ့
မ်က္ရည္ေတာင္လည္တယ္။ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ အသားမာတက္လာရင္ ကံေကာင္းတာပဲ။
အသားမာတက္တာ ေကာင္းတယ္လို႔ မဆိုပါဘူး..။ ဒါေပမယ့္ အသားမာမတက္ပဲ အေရျပားပဲေပါက္ၿပဲေနရင္
ပိုနာတယ္ဗ်။ ထမင္းေတာင္ လက္နဲ႔မႏွိဳက္နိဳင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ညာသန္ဆိုရင္ ညာဖက္က ပိုေပါက္တယ္။
ဘယ္သန္ဆိုရင္ ဘယ္ဘက္က ေပါက္တတ္တာမ်ိဳးပဲေလ။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ထမင္းကို ဇြန္းနဲ႔ပဲ စားတတ္ေတာ့တယ္။
ႀကီးက်ယ္သြားတယ္ လို႔ ထင္တယ္မဟုတ္လား..ဟဲ..ဟဲ... လက္ဖဝါးမွာ ေညာင့္ေတြ စူးတာ
အိမ္ေရာက္မွ ႏွဳတ္ရတာ။ တခါတေလ အိပ္ေနရင္း စမ္းမိမွ သတိရတာ..။မနက္မွ အေမ့ဆီက အပ္ခ်ိတ္ငွားၿပီး
ထြင္ရတာပဲ.. ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္ထဲက်မွ ေရြေဘာ္သြားျပတ္တာေလးနဲ႔ ခြဲထုတ္လိုက္တာေပါ့။မထြင္ရင္လည္
တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ ဗ်... ရွိမွန္းမသိရင္လည္းကိစၥမရွိဘူး။ သိေနေတာ့ ထြင္ခ်င္တာေပါ့။
အိမ္တိုထိုးတယ္ဆိုတာကလည္း ဂ်ီး(ေၾကး)ခၽြတ္ဖုိ႔ေလာက္ပဲလို
ပညာသားမပါေပမယ့္ လူအင္အားလိုတယ္ေလ ၾကမ္းခင္းတို႔ ဇလီတို႕ ဆိုရင္ တြယ္ေပေတာ့။
ႏွစ္ငါးမူး(၂"x၁/၂") ဇလီကေတာ့ ေရြေဘာ္ထိုးရလြယ္တာေပါ့ . အင္သားေတြကိုး။
ေထာက္ႀကံ့သားေတြ ထိုးရရင္ ေခၽြးဒီးဒီးက်တယ္။ အသားမာလည္းမဟုတ္ဘူး.. မာတာလည္း အေတာ္မာတာ။
အကုန္းဘက္ထိုးရတုန္းကေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ ...အခြက္ဘက္ေရာက္ရင္ သက္ျပင္းခ်ေပေတာ့။
၆လက္မေလာက္ရွည္တဲ့ ေရြေဘာအိမ္တို နဲ႔ ေၾကးေျပာင္ေအာင္ မနည္းထိုးရတယ္။
ေရြေဘာ္အိမ္တိုထိုးတာ ကၽြမ္းက်င္လာေတာ့ အိမ္လတ္အဆင့္ေရာက္လာေရာ..။
သိပ္မပင္ပမ္းေတာ့ဘူး.. ပညာသားပါလာၿပီ။ အလိမ္ျဖည္ အေျဖာင့္ထိုး အဆင့္ေပါ့။
သစ္သားေခ်ာင္းရဲ့ မ်က္ႏွာစာတစ္ဖက္ကို တစ္ေပလာက္ရွိတဲ့ ေရြေဘာ္အိမ္နဲ႔ ညီညာေနေအာင္ထိုးရတာ။
နံကပ္ အိမ္ေတြမွာ တန္းေတြ အတြက္ ထိုးရေလ့ရွိတယ္။ ဒါၿပီးမွ က်င္တြယ္ကိုက္ အဆင့္ ။
ေဒါင္တစ္ဖက္ကို အလိ္မ္ျဖည္ အေျဖာင့္ထိုးၿပီး ေဘးကပ္လွ်က္ တစ္ဘက္ကို ၉၀ ဒီကရီ ေထာင့္မွန္က်ရေအာင္ထိုးရတာ။
က်ည္းေခြ(တံခါးခ်ပ္ထည့္တဲ့ေဘာင္
အဲဒီေနရာေက်ာ္လာရင္ ေဆာက္ထြင္းရၿပီ... တံခါးေဘာင္ ေတြကို ၃မူးေဆာက္နဲ႔ ထြင္းေပေတာ့။
"ေဆာက္တိုခါးကုန္း မယားမုန္း" တဲ့။ လက္သမားတစ္ေယာက္ ေဆာက္ထြင္းရၿပီဆိုရင္ ညေနဖက္ အိမ္ျပန္လို႔
ေရခ်ိဳးရင္ ခါးေရေလာင္းရေတာ့တာပါပဲ။ ညဖက္ ကိုက္လြန္းလို႔။ ဒါေၾကာင့္လည္း လက္သမားမ်ား
အသက္ႀကီးရင္ ခါးကုန္းၾကတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေဆာက္ကေလးကလည္းတိုသြားၿပီ..
ဝင္ေငြကလည္း မရွာနိဳင္ေတာ့လို႔ မယားကေတာင္မုန္းပါသတဲ့။
ေန႔လည္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ရင္ နီးရင္ ထမင္းစားျပန္ၾကပါတယ္။ ေဝးတဲ့လူေတြက ထမင္းခ်ိဳင့္ ဆြဲလာတာေပါ့။
လက္ဖက္သုပ္ေလး၊ ပဲေၾကာ္သုပ္ေလးနဲ႔ပဲၿပီးၾကတာပါ
အေတာ္ အဆင္ေျပတဲ့သူေပါ့။ ႀကိဳက္တတ္ၾကတာကေတာ့ ငါးေျခာက္ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ အစပ္ခ်က္ေလးမ်ိဳးေပါ့။
ဘာနဲ႔စားစားဝင္ပါတယ္ ဗိုက္ကေတာင္းဆိုလာရင္ ပါးစပ္ကျငင္းမေနနိဳင္ပါဘူးေလ။
မနက္ကတည္းက မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲပဲ စားထားတာေလ။
မုန္႔ဟင္းခါး အသုပ္တစ္ပြဲ တစ္က်ပ္ခြဲ အေၾကာ္ပါရင္ႏွစ္က်ပ္ ေန႔ခရဲ့ေလးပံုတစ္ပံုရွိတယ္။
မရွက္တတ္ရင္ ေလးဇြန္းပဲ ေကာ္လို႔ရမယ္... ဒါေပမယ့္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ေပါ့..။
ဟင္းရည္ေလး ေသာက္လိုက္ မုန္႔ေကာ္စားလိုက္ ေရေႏြးတစ္ခြက္ေလာက္ ဆြဲလိုက္ေပါ့။
ႏွစ္က်ပ္နဲ႔ တန္ေအာင္စားေနတာမဟုတ္ပါဘူး.. ကိုယ့္ဗိုက္ကို အယံုသြင္းေနတာ။
ပါးစပ္ကေတာ့ ရသတဏွာ မျပတ္ခ်င္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ အရည္ေဖ်ာ္တစ္ပြဲေလာက္ေတာ့ ဆြဲခ်င္ေသး။
အရိုးမရွိတဲ့အေကာင္ေတြ အလိုမလိုက္ပါနဲ႔ ဆိုတာအမွန္သား...။
အရိုးမရွိတဲ့အေကာင္ေတြ အလိုမလိုက္ပါနဲ႔ ဆိုတာအမွန္သား...။
အလုပ္အခ်ိန္မီေအာင္ သုတ္ေျခတင္ရမွာဆိုေတာ့ စားၿပီးေငြရွင္းေျပးေပေတာ့။
အခုေန႔လည္ ၁၂နာရီေက်ာ္ဆိုေတာ့ ဆာၿပီေပါ့..။
ေရတစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ၿပီး ရွိတာခ် စားေတာ့တာပဲေလ။
စားၿပီးတေရးေလာက္ႏွပ္ ၁၀ မိနစ္ ကေန နာရီဝက္ေပါ့။
အလုပ္က ၁နာရီခြဲေလာက္ ၂ နာရီေလာက္ျပန္စတာေပါ့။
ေနအရမ္းပူရင္ေတာ့ ၂နာရီခြဲေလာက္မွျပန္စတာေပါ့...
လက္သမား ေတာ္မေတာ္ဟာ သံရိုက္ပံုမွာ သိသာတယ္။
"လက္သမား သံမေကာက္" တဲ့လက္သမားေကာင္းတစ္ေယာက္ဟာ သံေကာက္ေအာင္ မရိုက္ရပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ဆရာသမားေတြက ေတာ့ အားေပးပါတယ္။
"မင္းတို႔ကေတာ့ ခါးပံုစထဲက သံေအာက္က်သြားရင္ မေကာက္ေတာ့ အကိုက္ေပါ့"တဲ့။
ဒါေပမယ့္ အေကာက္နည္းတာနဲ႔ မ်ားတာပဲကြာပါ
အေလအလြင့္နည္းေအာင္ လုပ္နိဳင္မွ အလုပ္အပ္တဲ့သူ သက္သာမွာေပါ့။
"ေကာက္အစိတ္၊ ေပ်ာက္အစိတ္" ဆိုတာလည္းရွိေသးတယ္။
သံဝယ္ထားတာ တစ္ပိႆာ ေကာက္သြားတာအစိတ္သား၊က်ေပ်ာက္တာ
အစိတ္သား၊ ခါးပံုစထဲေမ့ပါသြားတာ အစိတ္သား၊ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့
ခုနက ေရြေဘာ္အေၾကာင္းျပန္ဆက္ရရင္ အိမ္တိုနဲ႔ အိမ္လတ္ေတာ့ ေျပာၿပီးၿပီ။
အိမ္ရွည္ဆိုတာ ရွိေသးတယ္.. အင္မတန္သံုးခဲပါတယ္။
တစ္ေပခြဲေလာက္ရွည္တယ္.. တခါးစပ္ဖို႔ ေဒါင္အရွည္ ေျဖာင့္တာေလာက္ပဲ သံုးပါတယ္ အသံုးအရမ္းနည္းပါတယ္။
ပညာသားအပါဆံုးက တံခါးေခြတာပဲ၊ တံခါးေခြတဲ့သူက စေရြး ကို သံုးသပ္တာမွန္မွ တာရွည္ခံတယ္။
ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္လို႔ စေရြးေခ်ာင္ရင္ တံခါးက အျမန္က်တယ္... တံခါးက်တယ္ဆိုတာက တံခါးတပ္ၿပီးရင္ အေႏွးနဲ႔
အျမန္ တံခါးႏွစ္ရြက္ထိတဲ့ရင္ေစ့ေနရာက ေအာက္က်တာပါပဲ စေရြးေခ်ာင္ရင္ ပိုျမန္တာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္းေတာ့ ေနာက္ၾကတာေပါ့"ဒီအေကာင္ စေရြးစြပ္ရင္ ပိုးဟပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္၊ အိမ္ေျမာင္က်ပ္က်ပ္ပါကြာ"
စေရြးေခ်ာင္လြန္းလို႔ ၾကားထဲ ပိုးဟပ္ေတာင္ေခ်ာင္ခ်ာင္ခ်ိခ်ိ
စေရြးကအရမ္းက်ပ္လြန္းသြားရင္လည္
စေရြးတကယ္ေကာင္းရင္ စေရြးစြပ္ၿပီး ေရထဲခ်ၾကည့္ ျပန္ဆယ္ ၿပီးရင္ စေရြးျပန္ခၽြတ္ၾကည့္ စေရြးအဖိုေရမစိုရဘူးတဲ့။
ဒါကေတာ့အေျပာသက္သက္ပါ တကယ္ဘယ္သူမွ လုပ္မၾကည့္ၾကပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္သမားတစ္ေယာက္ရဲ့ လက္ရည္ကို သူေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္က တံခါးၾကည့္လိုက္တာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ကၽြမ္းက်င္တာကေတာ့ အတိုင္းအတာပညာပါပဲ။
ရွိသမွ် လက္သမားအားလံုးကို သံုးႏွစ္နဲ႔ ေက်ာ္တက္လာတာ အတိုင္းအတာ၊အတြက္အခ်က္နဲ႔။
လုပ္သက္ ၇ႏွစ္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ တက္လုပ္လာတာ.. ေတာ္လြန္းလို႔မဟုတ္ လည္လြန္းလို႔ျဖစ္မယ္။
ေရြေဘာ္ထိုးတာ တကယ္မတတ္ဘူး၊ တတ္တယ္ဆိုရံုပဲ သံရိုက္တာ ဒုတိယ၊ တတိယတန္းစားပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေျမျပင္ေပၚမွာ ခြင္ခ်ၿပီး အၾကမ္းထည္ ေဆာက္တာေတာ့ ဆရာသမားေတာင္ ေလးစားသြားတယ္။
စနစ္ေကာင္းလြန္းလို႔တဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းသားဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားအျမင္နဲ႔ သြားတာကိုး။
ကၽြန္ေတာ့လက္ရာကို ၾကည့္ခ်င္ရင္ ေရနံေခ်ာင္းေကာလိပ္ေရႊယင္းမာ(၂)
သစ္အစိုအေျခာက္ အႏုအရင့္ အေျခအေနေၾကာင့္ယိုယြင္းလာရင္ေတာ
တကယ္ေသသပ္ပါတယ္..။ ျမန္မာလက္သမားေတြမွာ စံေတြရွိတယ္။
ဥပမာ ထုပ္ကိုးေတာင္ ၊ေခါင္ကိုးမိုက္ တဲ့ ထုပ္ကိုးေတာင္အလ်ားရွိရင္ ၊ ေခါင္က ကိုးမိုက္ျမင့္ရမယ္ေပါ့။
သြပ္မိုးပံုစံေပါ့၊ ထုပ္ကိုးေတာင္ဆိုရင္ တစ္ဖက္ ေလးေတာင္ခြဲ(တစ္ဆယ့္သံုးမိုက္ခြဲ)၊အျမင့္က ကိုးမိုက္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔က ၂ အခ်ိဳး၃ ပဲေပါ့..ရွင္းေနတာပဲေလ။ ျမန္မာလက္သမားေတြ က်င္တြယ္ကိုက္ေအာင္
လုပ္တဲ့နည္း (ဝက္ေခါင္းထိုးတယ္ ေျပာၾကတာပဲ) အလ်ား ၆ေပရွိတဲ့ဝါးျခမ္းတစ္ေခ်ာင္း၊၈ေပ တစ္ေခ်ာင္းကို
ေထာင့္မွန္ခ် ၿပီးရင္ ၁၀ေပ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထိပ္ႏွစ္ဖက္ခ်ဳပ္တယ္။ ၇တန္းေက်ာင္းသားက ပိုက္သာဂိုးရပ္စ္ရဲ့
၃:၄:၅ ေထာင့္မွန္က် သီအိုရီကို ေျပးျမင္တယ္။ ဒါပါပဲေလ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ညေန ၆နာရီခဲြေလာက္ဆိုရင္ ျပန္မယ္ ဖင္တၾကြၾကြေပါ့ အလိုက္တသိ ပစၥည္းသိမ္းရတာေပါ့။
လူလည္က်ၿပီး ေစာေစာသြားမသိမ္းလိုက္နဲ႔ ေနာက္ေန႔ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္အဖြဲ႕ထဲ မေခၚခ်င္ဘူးဆိုရင္
ေနရာေပ်ာက္မယ္ ။ အထာေပါက္ရမယ္ ။ လက္ထဲကအလုပ္ကို လက္စ ျဖတ္နိဳင္ေအာင္ အရင္ႀကိဳးစား
ရတာမ်ိဳး။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ အိပ္ကပ္ထဲ လက္ႏွိဳက္ၾကည့္လို႔ ေငြတစ္က်ပ္ေလာက္ က်န္ရင္ လာထား
ကြမ္းယာ ေျမပံု(ေဆးေမႊး)နဲ႔ တမတ္ဖိုး ။မနက္က တစ္မတ္ဖိုး ။အိမ္ျပန္ေရာက္ ေရတြင္းရွိရာကိုသြား ေရေအးေအးေလးေလာင္း။
ဇိမ္ပဲေပါ့ဗ်ာ..။
